به آب چشم نیارد کس از چنین درگاه
که شرم بر من مسکین ز چاهدان مانده است

ز هر که دور شده است او، از چنان برگاه
یکی منم که بر در این آستان مانده استمکن به نامه سیاهی ملاتم ای دوست

که داستان من و عشقت به راستان مانده است

به هر چه دوش گذشت و به شب حوالت شد
به هیچ کس نبرد ظن، مگر بدان مانده استکه قصه ی من و ظلم است و بیخودی بودن
که درد بی کسی از لطف باکسان مانده استچنان به مهلکه افتاده ام که تو گویی
حدیث درد فراق تو ز باستان مانده استبیا و بر من غمگین سخن ز شادی گو
چرا که بر لب و دل زین غمم فغان مانده استاگر به یار توان شد، دل فگار، اینم بس
که هر چه می گذرد باز هم جهان مانده استدل از قریه ی بودن به نیست راهی شد
سخن چنان که شود یار، در دهان مانده استاگر به نام من اینک یکی شود خوش دل
منم، که یاد من اینک در این زبان مانده است

۱ اردیبهشت ۱۴۰۲