عِـــــرق

بین جلگه و کوه  

            مردابی مانده، مه آلود 

            و بوی تعفنی  

در میان ، جاگیوه ای است موهوم 

کسی لنگ ،  

            پریده است، 

                        افتاده است، 

                                    سکندری خورده همه را

" ازکوه بالا می رویم آویزان از ما گاوهایمان، " 

هنوز صدای پا می آید 

" در دشتها زیر چادرهایمان پیش پادشاهمان و اسبها می خوابیم 

می رویم جایی که علف رشد کرده است "

بین کوه و جلگه ،  

            کوهستان، 

             جنگل 

 - خورشید برای همه یکسان نمی تابد -

" روزی کلاه هایمان را سوراخ کردند  

                                    تفنگ خریدیم، 

                                    با اسبهایمان و تفنگ "

دریا هرگز نمی خواست تنگ، در آغوشش بگیرد 

                                    هنوز هم نمی خواهد.

بین دریا و کوه ،  

کویر ، 

            تپه های ماهوری

" جشن می گرفتیم گاهی 

            جز شهناز هیچ کس نمی شنوید. "

سایه سبزی هر جا افتاده است، 

            گاهی افشره ی سفیدی، 

                                    نمک،

برف،

گاه فشار طاقت فرسای زردی  

                                    کویر

" عزا می گرفتیم گاهی  

                        جز شهناز هیچ کس نمی شنوید."

سوراخ های درازی کنده اند،

                        غار،

صدا می پیچد

"نه که گمان کنید چیزی می خواهیم ، نه! 

تنها می خواهیم بگوییم  

            ما هم زنده ایم 

                                    مثل اسبها  

                                    و خورشیدی ، که بر همه یکسان می تابد 

                                     و ماهی که هر شب با دریا ها وزنه می زند. 

نه که بتوانید چیزی به ما بدهید ، نه 

                        تنها به ما بگویید شما چگونه می توانید روزها را خوشایند بگذرانید  

                                                                                    و شبها آسوده بخوابید."

شهریور 87