تمدن

ای بابا!

ای بابا!

با هفت هزار سالگان سر به سرم 

و این صندوق چه تاریک است

و 

راه 

راه 

راه

در این تاریکی باریک است

و تیک تیک ساعت به گوش من 

                            از صدای غم انگیز پتکی لبریز


چه کنم؟

          که هفت لایه سنگ و بسیار شن

        فریاد مرا به خود جذب می کنند

      و نفس ناسزای زمان است .

  

     کسی مرا مرثیه کند.

    مرا و خدایی که در تابوت خفته است

   مرا و این روزن دروغ را

   مرا و این همه فلز گرانبها را

  این همه تندیس را

  و فراخی فریبنده ی این دخمه ی بزرگ را

 مرا و دوستم را  که اینجا نشسته است