عادت سالیانه

 

می بافت.

گره به گره

رج به رج

که:

          من این بار تو را دوست ندارم

          این گره،

                   هرگز!

          این گره؟!

                   می پرستمت.

          این رج را تحمل می کنم

          این رنگ را نه

گره به گره

رج به رج

                                                          بهمن 89

مرغ داری

متلاطمم

          درگیر یک عده عجوزه!

                    به دنبال دمم.

          و سراپا گوش به هوهوی یک مشت جغد!

          و حتی خود کشی نمی توان کرد!

          و حتی اوج تابستان تا نوک بینی را نمی شود دید.

خرناسه می کشم از این همه هیچ

تنفر می پرورم که بعد از باران ، توفان

                   بعد از توفان،

                   حیوانی که دندان

                                      نشان می دهد.

دارم تکرار می شوم؟

پیرزنی می گفت:

                   "تو تنها یک پله ای ،

                   من هم حتی با عصا از تو می گذرم

                   با تمام وزنم

                   حدود سیصد سال..."

دارم تکرار می شوم؟

"... کنار و بوس و بغل

          عشق ، سوز و جگر

          و یکصد سال چرک بر روی دیوارهای آشپزخانه

          و دویست سال آرزو

                                     و بوی سبزیجات معطر"

چقدر؟


من رسوب گرفته ام

من رسوب گرفته ام

لایه لایه، لایه لایه

من رسوب گرفته ام

و انگار با پتک به صورتم

کسی کوبیده

منگ  و گیج می نگرم

به قد قد دو سر عائله ی خروس بیچاره

و دو هزار پر کاه که آشیان شان است

و من هیچ آشیان ندارم

و من هیچ جا آشیان ندارم

                    در آغوش عفریته ها!

                                                                             بهمن 89