کش دادن حیات به طول رنجی
بر لعنت آسمان،ذره ای، سرای سپنجی
و تکرار تند نجوای غریبه ای همچون خنجی
بر دلی که آه چه نامش نهم جز گنجی
طغیان رود سرزمین های شگرف می سازد
و کرنش موقت درخت ، تخمی است در آینده
شنیدن نامی، آنچنان که پریدن از لانه
و گسستن از هوایی هرچند در فراخور خانه
و درگیر در تباهی زمانی در آستانه
و از یاد بردن آوای مرغی در لانه
"افسوس که بی فایده فرسوده شدیم"
من جنون تو را بو می کشم، چون که تو انسانی و من از تبار ددان
و قلب پاره پاره ی تو را به نیش می کشم،قلبی که دور می داری از بخردان
زیرا که شنیدن نام تو، تنفس هوای کوه است دم صبح، در پی سگان
آنگونه که بر هر درختی و در هر رشته ی کوهی، جنگلی ، دشتی یا بیابان
"نابوده به کام خویش نابوده شدیم"
به صلیب خوابیده ام بی چوب
میخ شده ام به زمین و آسمان
در سه نقطه، در پانصد نقطه، در هزاران نقطه ی نورانی
ستاره هایی که بر من فرود می آیند
نیزه های آتشین بر من
و من خیره ام به آنکه بر چشمم می نشیند
من کی ام؟
تقدیری و هیچ
چراغ راه و تاریکی و توفان
مسیری و یکی چرخنده در آن
به هر آنچه هست نگران
هم چون جغدی و روباهی
حواصیلی نشسته در ساحل و آهی
به هیچ دست بند و گریزان ز هر چاهی
آزرده نشسته به کنجی و جهان در کفم کاهی
-
گمان مبر که زمان می برد مرا به عصر کهن
و یا منوش که مرگ می شود ، تام سخن
که من ستاره ام و نیستم گاهی
تو کیستی ؟
فرمان نا بجای یکی نادان
یابنده ی لذت از ناگزیر آن همه درد که داری به جان
به تصنع لبخندی و در خفا گریان
همچون پلشتِ یکی کفتار، که طعمه دزدیده ز شیر ژیان
و سخنگویی بی مایه، حرفی زده به نعل حرفی بر سندان
-
به روز که از شب تیره تر می کنی زمام زمن
و هم در آن زمان که دور می کنی رفاه از من
و هویج تلخ می کنی چماق محن
و رد سرخ می نهی به هر کجای وطن
بدان
که دور نیست تو را عاقبت گاهی
وهیچ نتوانی بری ز دست تیرگی پناهی
و سخیف می نشینی که باز بینی آن همه پرنده که کشتی
و آن همه راه که بستی به باج خواهی
ما به چه نسبتیم ؟
هیچ
جز آزاری که تو می دهی و من می بینم
جز زمانی که تو به هرز می دهی و من به آن حریصم
جز بیهودگی آن همه که کردند و تو تکرار می کنی و من با گریه چشیدم
من رو به آن روزهایم که می آیند و تو تحمیل گذشته
من رو به گلستانم و تو زخمی که حمل می کنم .
نه ماغ می کشیدم نه گلی را لگد می کردم
مرزی را رد کرده بودم
گاو بودم
نه علفی به هرز خوردم
نه عشقی ربودم
مرز را ندیدم
از گله بریدم
به جایگاهی اندکی آرمیدم
و راه برگشت گرفتم
تو بیا به مقدساتت مرا ذبح کن
امروز ذبح کن
هم اینک ذبح کن
هر چند تقدیر من قربانیت است
و تو روزی و یا شبی
در سگ مستی شبانه ای یا خواب آلودگی سحرگاهی
در سلاخ خانه ی نموری که از جهل ساخته ای
در سرخ رودی که از ترس جاری کرده ای
در میان انبوه منتظران صبح ذبح می کنی
هم در این شب
هم در این شبانه ی نا تمام
که رنج نگاه به تندیس کوچکیت
ای سلاخ
هر لحظه به کاردی کند گردن نهادن است
هدف پرویز است
و گسترش داد
که ما به دام اوفتاده ایم
به دام من
به چه اندازه؟
به قدر استم نایی عقیم
آنقدر که به شدت خوک باشی
با چشم و گوش انسان؟!
به درازای اسب باشی
با کوتاهی زبان؟!
و تنها با چند کلمه آشنا؟
من
تو از من
جهان از من
عمری جاودان از من
و حتی آن سبزی فروش که حق حساب نمی داد
بی زبان از من
و همه ی پرنده های برین آشیان از من
زمان از من
به پرویز فکر می کنم
و کوچکی قلبش
و اقبال بلندش
و معنایی که گسترد
نان به خون می زنیم و زمان می گذرد
به بطالتی اجباری
سکونی در سحابی فهم ها
و جرقه ای که بی جسارت است
و یا گریزی که پر مهارت
بیا و بزرگ شو
بیا و راست بگو
مهر بورز
مهربانی کن
و با دیگران تنفس کن
و بر فرشت کنار دیگران بنشین
که آنک جهان گلستان می شود
و آن زمان زمین لاله زاری است
و شیرین بین گلبوته ها به آبداری است
و شاعر به لبخندی سرشار از امیدواری است
من می خواهم آزادانه راه بروم
آزادانه بگویم
بشنوم
بخندم
و تو خون می ریزی
من می خواهم بی پروا بدوم
و سرم به سنگ بخورد
برقصم
بگریم
آه که تو دیواری
و چنان در کوچکی خویش نشسته ای که گویی بیماری
و اوج هنرت رقص کسی است بر داری
من بی تو پرنده ام
به کهکشان ها نزدیکتر
به دورها
به دانایی ها
دست های تو آلوده است
به هر جا که تو دست می زنی سیاه می شود
تو را باید به هفت آب شست
و به هفتاد بند کشید
تا دست بسته بر دشت بنشینی
و شکوفه ها را ببینی
پس از آزادی
پس از آزادی
من حتی نام تو را به زبان نمی آروم
غلامم
من حتی تصویر تو را با چشم نمی بینم
محو تو ام
حیف که تو نگاه نمی کنی
صد حیف که نمی خوانی
افسوس که نمی نگری رقصم را به گوشه ی چشمی
باش تا روزی که هیچ از من نماند
و تو همه چیز باشی
باش تا بلغزی و کلاهت بیفتد
و صدای خنده ی رهایی از تو
از خودم
بسراییم
من و دیگران
تکلیف کن تا روزی که بدانم
و خویش را از دست ساز خود برهانم
تا تو تعریف فراموشی باشی
و آهی از به هدر رفتن
قلبی
لبی
دهان گشادی
فریادی
زمانی
انسانی
تو را آفریده ام
مرا بپذیر
من در تو غرقم
در تو تمام شده ام
چیزی از من که تو نیست نماناد
تازیانه بزن
دندان نشان بده
معدوم کن
من برای تو کف می زنم
هورا می کشم
و تصویر شهامتت را تا دوردست ها می برم
آخ که من برده ی تو ام
مرا تأیید کن
ای وای که زبان بسته ام تا تو آری بگویی
من ساکتم
"من دچار خفقانم، خفقان"
تو بگو
تو معلوم کن
راه را تو نشان بده
بی راه را تو نشان بده
من تو را آفریده ام
مرا بپذیر
چگونه تو را می آفرینم؟
با خشت دروغ
به بنای آنچه که نیستم
آن سان که تو بیاندیشی
تو بفهمی
تو بخواهی
و من بشنوم
صدای تو را،رفتارت را،
که دیکته کنی بودنت را
من تو را می آفرینم
و به تو نگاه می کنم
شادا! بتی دیگر
به خشت دروغ
به بنای آنچه که نیستم
نیاندیشیده ام
تو به جای من باش
تو بخور
تو بپرور
تو بخند
من نگاه می کنم و فرمان می برم
می خورم
می خندم
هستم
به صدای هق هق گریه ای در تمام مسیر
عمری که خود دزدیده ام
از خود دزدیده ام
به پرورش بتی
خدایی
درجا در جهلی
که نیاندیشم و تو به جای من بیاندیشی
که نباشم و کرنش کنم بودن تو را
به زیبایی می سرود
و در تلخی می زیست
احمد شاملو
غولی بود نشسته
در سلول انفرادی
و سخن می گفت
او یک ستاره بود
او یک بنفشه بود
لورکا بود زیر درخت
در لحظه ی فوران گلوله
لبخند نمی زد
ماغ می کشید آن سان که دو قرن
عرق سیاه هیوز بود
به جرم جذب بیشتر آفتاب
جسارت بود
و نمک بود
فریاد یک قناری بود
صد قناری
میلیون ها قناری بو د
و دهها قصاب
وطن کجاست این آشنا را
که دربانش همیشه در آستانه ی در نشسته است
سفرش کوتاه بود و جانکاه بود
و لی هیچ کم نداشت احمد شاملو
مهر 96
در چشم بر هم زدنی
در برهه ای
به اندک از زمانی
چه زمانی؟
چرخش ماسوره به دور در قندان
غمگین نشسته به کنجی اسیر و سرگردان
سبز بودیم و تنفس می کردیم
به دویدن کودک
به تماشای غروب
و به آن زمان که تو در آغوشم غنوده بودی
چه زمانی؟
دستی بر این پیکره
تصوری از بودن
بودن ، بودن
باتو بودن
آه که پرتاب می شویم در آنجا
که آیا ستاره ای
نوری
سوسوی چراغی
در این تاریکی
آنجا
که همه چیز آرام می شود در انتها
در آن فضای ساکت بی منتها
افسوس نمی خورم
نه
هر گز افسوس نمی خورم
که
با تمام وجود نور ساختم
چه
به اندازه ی کرم شبتابی
و در آسمان به پرواز درآمدیم
در آسمان مهتابی
و ماه دوست از دست رفته ای بود
خوشا ! مدهوش از شراب نابی
رها مکن که سکون سر نوشت ماست
و جنب و جوش پرنده
تلاشی است برای ز دام به در افتادن
و دستان صیاد در تشت است
مگرش ز بام نیفتادن
و در آن هنگام
پرهای خونین پرنده رو به آسمان دارد
و باز به زمین بر افتادن
مهر 96
به سرکش طوری زمان می گذرد
و من لحظه ها را می هراسم از هول انتها
پس زندگی می کنم
می زیم و به زمین پناه می برم
پیش از افتادن آخرین برگ ، باز شکوفه می دهم
همچون پیچکی قاصدکی و سنجاقکی
حتی برای یک روز
پیش از شنیدن آخرین کلا م می گویم
پیش از آنکه چراغ ها خاموش شوند چراغی روشن می کنم
و به آواز همه گوش می دهم
این شعله نباید خاموش شود
این راه نباید به پایان برسد
شهریور 96
در ظلمت شبانه و در قور قور بق
در جنگلی که دار و درختش شبیه غم
ترسی به جان من اوفتاد
از هیبتی که به دار آرمیده بود
من ملتهب که چه بوده است ، چیست آن؟
نزدیکتر
این نوگلان شکفته
این زوج ناگزیر
دستان سخت حلقه زده دور یکدگر؟!
-
در این میان به زمین اوفتاد کاغذی
خیس از عرق سرد مشت بسته ای
در فشار
برآن نوشته
"ما عاشقیم"
به خطی که نور را در انتهای ظلمت شب می کند شکار
با آنقدر سواد که عشق را
با آن حروف به هم در
با آن فلاکت عظما
درگیر بهت و معما
غلتیده در هزار دل
که هر کدام
تیری نشسته به آن
دردی خرید به جان
مرغی که کرده فغان
پرواز از جهان
"ما عاشقیم"
و عشق تفسیر منتهای زمان است
"ما عاشقیم"
و عشق معنای ماست
-
در این خرابه ی پر دار
در این تهی گذار
جفتی که بالهاشان
تا اوج شاخه ی نزدیک می پرید
همچون دو میوه ی خونین آبدار
زاییده از درخت عشق
اینک غنوده به دار
ای روزگار
ای روزگار
در این دخمه
در این فرو رفتن
در میانه ی اعصار
در بهترین زمانی که باید
بچرخ
و مرا بچرخان
اکنون و پس ازسال ها
چه جنبنده ،چه ساکن
چه سوخته در گدازه ی عشق، چه پوسیده
چه نغمه خوان به شب ،چه در صبحدم آرمیده
تا بیفتیم در آفتاب
این گوی گول
این آشفته آتشی که هست
این سرخ زنی که چقدر می بخشید.
این ساقی نخورده مست
بیا !
به بازی بیا!
و به ترفندی مرا مدهوش کن
بیا !
بیا !
و جام سنگین تری نوش کن