روزمرگی

به تلخی عادت می کنم

با عبوسی چهره ی روحم

و خط پیشانی قلبم

و ژنده ژنده لباس مندرس

در گوشه ای از خرابات

صدا، صدای باد است

و آواز، آواز خاموشی

بی فرداست هر چه می کوشی

خیره ام به بیابان 

و تکه ابری بر فراز آسمان

آه خستگی

خستگی

1403/4/12