هزار شب و شبی
هزار پریزاد و من
رخّامهای زرد
گلهای عنبرین
ازدور سیاهی ای پیداست
سردابی است
که کودکان گرسنه ای
در پایان پله ها
انتظار اجساد زنده ی
زنان بیوه را
مردان بیوه را
می کشند.
□
محسنات السماء !
هو ! هو !
تمامی اجرام گیتی از دورترین کهکشان،
شنهای ساحل نزدیکترین رود
و جن های نگهبان گنج شدّاد،
به تعدادشان
کنیزکانی به خدمت دارم
و شرا می کنم انگبین سبز را
به پوستین سموری
و برادران سگم را
تازیانه می زنم
خوراک می خورانم
تازیانه می زنم
پوشاک می پوشانم.
□
نقوش بدیمن خوابی عجیب
چراغهای روزنمای کلک سلطانی در شب
در تک تک شبها
نجّارها تا خدا به اندازه ی یک میخ فاصله دارند.
چه بیگاه زنی شوی کرده است؟
چه عاشقانه کودکی را جز کودک شو ، می خواهد؟
شیخ الاسلام را خبر کنید!
□
عود می زنم به هزار راه و راهی می زنم
در مجلس بز م دختران لیمو پستان
که همه ی انظار محو حریرهای تنشان
و نیک می دانم که ملکه ی آبها
- آنکه نکوتر می رقصد-
تنها مرا بر می گزیند
به همسری!
به همسنگی!
به هم آوایی!
آنگونه که اگر به تعداد تک تک شبها
به قرض خباز گذر
برایش فقط نان و گِل تهیّه کنم
راضی شود به آنکه مجدداً فرشهایم را تعویص کنم.
نبوتی نامی اینها را گفته است.
□
هزار شب نگاه می کردم از روزنه ی کوچک دربهای بلند
به انتظار تو!
تا شبی تو را در آغوش بگیرم و بخوابیم.
"
بنگ تهیّه کنید!
بنگ تهیّه کنید!
جعفر می خواهد کسی را برای بیست و چهار ساعت،
تا عطسه ای ،
بخواباند.
"
□
در خاطرات مردم این شهر
جز پرستش رنگ کبود نیست،
صبر می کنیم
تا بیاموزند گرمابه چیست ؟
و آهک و زرنیخ را برای چه به پوست می مالند؟
و چگونه می شود تنها به بیان دو کلمه ی مقدس
بسیار قلعه ها فتح کرد
و با شمشیر.
□
عود می زنم به هزار راه با دلی پر درد
می خندم به ابوالحسن بصره ای،
بسیار بی استعداد بود
باور نداشت عود صدای بسیار حزینی دارد
تنها راههای شادی را می نواخت.
□
قصری بنا کرده ام
که رنگ چشمهای زیبایت را در دیوارهایش از دور تشخیص دهم
سقفهایش آویزان از ستونهای سبز
تمام ساکنینش سنگ
جای آینه الماس ، صیقل داده ام
باغی دارد در پشت
که حوضهایش پر از ماهیهای عاشق است
و هر حدوداً سه سال
پنج پرنده ی زیبا رو
به صورت باکره هایی عور،
در آن شنا می کنند
و معشوق واقع می شوند.
□
در آغوشت گرفتم شبی و هزاران شب
تا آنکه خوبیها را بر هم می زند
و جداییها را پی می افکند
بر ما بتازید
; سبحان من لا یموت!
□
تو در اغلب شبها کودکی را در شکم حامله بودی
و هر شب ، در تک تک شبها ،
هراس داشتی مبادا که صبح ، خورشید را نبینی
پس دو گونه زاییدی
طبیعتی را
همه ی طبیعت را.
فروردین 87