مرغ داری

متلاطمم

          درگیر یک عده عجوزه!

                    به دنبال دمم.

          و سراپا گوش به هوهوی یک مشت جغد!

          و حتی خود کشی نمی توان کرد!

          و حتی اوج تابستان تا نوک بینی را نمی شود دید.

خرناسه می کشم از این همه هیچ

تنفر می پرورم که بعد از باران ، توفان

                   بعد از توفان،

                   حیوانی که دندان

                                      نشان می دهد.

دارم تکرار می شوم؟

پیرزنی می گفت:

                   "تو تنها یک پله ای ،

                   من هم حتی با عصا از تو می گذرم

                   با تمام وزنم

                   حدود سیصد سال..."

دارم تکرار می شوم؟

"... کنار و بوس و بغل

          عشق ، سوز و جگر

          و یکصد سال چرک بر روی دیوارهای آشپزخانه

          و دویست سال آرزو

                                     و بوی سبزیجات معطر"

چقدر؟


من رسوب گرفته ام

من رسوب گرفته ام

لایه لایه، لایه لایه

من رسوب گرفته ام

و انگار با پتک به صورتم

کسی کوبیده

منگ  و گیج می نگرم

به قد قد دو سر عائله ی خروس بیچاره

و دو هزار پر کاه که آشیان شان است

و من هیچ آشیان ندارم

و من هیچ جا آشیان ندارم

                    در آغوش عفریته ها!

                                                                             بهمن 89

 

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد